Nie czytajcie opisu, to co tam piszą to lekko spaczony opis akcji z połowy filmu.
Na początku, na stacji kolejowej, ścigany przez policję Walter (bezbłędny Gassman) daje skradzioną bransoletkę swej kochance Francesce. On ucieka, ona wtapia się w tłum kobiet jadących do pracy na polach ryżowych. A co będzie dalej? No ja bym już tego nie zdradzał w opisie, bo niby po co?
Bieda. Po kolejny włoski film z lat 40ych i znowu ta przeklęta bieda. Jak radzą sobie z nią ludzie? jedni ciężki pracują, inni okradają bogatych. Ale najgorsi są Ci, którzy okradają ciężko pracujących biedaków. Wyjaśnijmy sobie coś. Gassman nie gra tu wcale "małego kanciarza". Walter to kawał sku*wiela.
Reżyseria Giuseppe De Santisa jest bezbłędna. Już sam temat kobiet pracujących przy oprawach ryżu w północnej Italii końca lat 0cyh jest ciekawy i w sumie dość oryginalny. Dla mnie, 25-letniego warszawiaka w 2011 roku jest to inny świat. Świat, który Giuseppe pokazał bez ambicji kręcenia dokumentu o rolnictwie. Pola ryżowe są tu tylko, lub aż, tłem dla historii o czymś pozornie banalnym - walce dobra ze złem. to brzmi śmiesznie :) ale w sumie tak jest. I ta historia z biegiem czasu trwania filmu coraz częściej zaczęła mi zalatywać kinem noir. A końcowe starcie - miodzio, i to wg mnie miodzio-noir.
Praca kamery jest bardzo dobra, filmowi nie brakuje stylu, De Santis pomysłów na ciekawe sceny ma mnóstwo, a Otello Martelli chyba doskonale zrozumiał wizje reżysera. Muzyki nie ma wiele, ale ta oszczędność jest w pełni przemyślana. W scenach, kiedy już pojawia się muzyka, jest ona wpasowana po prostu perfekcyjnie.
Jeśli chodzi o aktorów to cała czwórka spisała się świetnie - zarówno genialny Gassman, zjawiskowa Doris Dowling, jak i zapomniana Silvana Mangano oraz Raf Vallone.
Postać Syliany przypomina tragiczne postaci rodem z greckich dramatów. Może moje skojarzenia z kinem noir i greckim teatrem są na wyrost, ale takie są moje odczucia.
Film wg mnie genialny. Polecam.